Met mij gaat het op dit moment nog steeds goed. Ik vermaak me goed in de Corona tijd en ik ben al heel lang stabiel. Ik vind het erg bijzonder dat ik nu zo goed in mijn vel zit! Daar ben ik dankbaar voor en natuurlijk doe ik het helemaal zelf. Trots, trots en nog eens trots!😃🍀

Eind juni ben ik naar natuurgeneeskundige geweest. Hij gaat kijken hoe ik er voor sta. Er komt uit dat mijn energie en mijn immuunsysteem heel goed is. Ook mijn spijsvertering is beter geworden. Met mijn voeding doe ik het erg goed. Dat is super goed nieuws en daar was ik ook niet bang voor. Wel moet ik elke dag contact met mezelf maken, zodat ik mezelf meer zelfliefde geef en dat ik steviger in m’n schoenen sta. Omdat ik nu bij mijn ouders ben, is dit een beetje verwaterd. Even een wake-up call, dat is altijd fijn! Nu moet ik blijven doorgaan met mijn vitamines en over een half jaar weer terug komen.

Een tijdje geleden heb ik contact opgezocht met een vriendin van mij. Er is bij ons wat dingen gebeurd en daardoor hebben we afstand gehad. Zij stond nog altijd open om een gesprek aan te gaan. Op dat moment was ik er niet aan toe. Nu was ik zo ver om te vragen of ze wilde afspreken. Dit wilde ze en ik ben paar weken terug naar haar toe geweest. Ik had wel wat kriebeltjes in mijn buik maar dat is gezonde spanning. Ik kom bij haar binnen en mijn gezonde spanning viel meteen weg. We waren meteen aan de klets en dat ging heel soepel. Het voelde voor mij als vanouds en het was meteen gezellig. We hebben niet veel over het verleden gehad maar ik kon aan haar merken dat ze mij ziet groeien in mijn ontwikkeling. Ze zei dat ik meer rust uitstraal. Dat vind ik erg fijn om te horen. Ook had ze lekkere hapjes op tafel met een lekker wijntje erbij. Ik ben blij dat ik haar gezien heb en dat we een leuk en goed gesprek hebben gehad. Ook heb ik contact met een ander vriendin van mij. Door mijn gedrag hebben we ook afstand gehad met elkaar. Sinds korte tijd hebben we weer contact. Zelf heeft ze contact met mij opgezocht en dat vind ik lief van haar. Voor mezelf doe ik het rustig aan met het contact en ik zie wel hoe het verder gaat lopen. Claimen wil ik niet en dat is absoluut niet goed. Ik denk nu: Ik laat het op me afkomen en ik zie wel wat er gebeurd. Dat geeft mij meer rust. Het is een hele verandering dan toen.

Lieve volgers, Ik wil jullie graag meenemen in een situatie wat bij mij is voorgekomen. Wat is er gebeurd, wat deed het met mij, hoe was mijn gedrag en hoe heb ik het opgelost.

Het is januari 2017 op een dinsdag. Ik ga voor het eerst werken bij Trivium Meulenbelt Zorg op een gesloten afdeling waar dementerenden wonen. Dit is voor mij een grote uitdaging. Die dag is voor mij erg spannend om er heen te gaan. Mijn jobcoach gaat met me mee zodat ik iets achter de hand heb en dat mijn spanning minder is. Ik ontmoet daar een werknemer van de afdeling en ze begint te vertellen wat ze allemaal daar doen en ik ontmoet de bewoners. Dit is voor mij een leuke indruk. Zelf weet ik wel wat dementie betekent maar ik heb me nog niet helemaal in verdiepd. Stapje voor stapje wordt mij alles uitgelegd en begin ik langzaam met vaatwasser uit te pakken en tafel af te ruimen. Mijn jobcoach gaat weer weg. Rond uurtje of 10 gaan we gezellig koffie drinken met de bewoners. Ik moet wel beetje wennen aan de gedrag van de ouderen. Daarna ben ik naar de zang gegaan en hebben we lekker gezongen. Na die paar uurtjes zit mijn dag erop,ik vind het een leuk eerste werkochtend maar het is veel informatie die ik moet verwerken. Op donderdag ga ik naar mijn werk, zonder mijn jobcoach. Ik heb lichte spanning maar ik voel me goed. Ik maak even een praatje met de werknemer en daarna begin ik met vaatwasser uitruimen. Aantal bewoners zitten nog te eten in de woonkamer. Daarna ben ik bezig met het voorraad bijvullen. Ik weet niet zo goed waar alles staat en ik vraag elke keer om hulp wat ik zelf niet zo prettig vind omdat hun ook druk zijn. En daar is mijn onzekerheid. Gelukkig gaat het goed en ben ik daarna de tafel gaan afruimen. 1 bewoner houdt alles in de gaten en dat maakt me nerveus. Maar de bewoners hebben allemaal dementie en eigenlijk moet ik me niet druk maken, wat ik bewust toch wel doe. Ik ben bezig met tafel afruimen en ik mag oud brood weggooien. De bewoner die me in de gaten houdt word boos op mij. Ik mag absoluut het brood niet weggooien van haar want dat wil ze aan de vogeltjes geven. Ik voel me wel gelijk aangesproken. De werknemer zei: gooi het brood maar gewoon weg. Dat heb ik gedaan en de bewoner ziet het weer en is woest. Mijn spanning loopt hoog op, ik word verdrietig, ik klap dicht en ik ben boos tegelijkertijd. Ik heb ineens veel prikkels in mijn hoofd. Toch heb ik het niet laten merken bij de bewoner maar mijn hoofd zit vol. Uit paniek ben ik weg gegaan en fiets ik terug naar Aveleijn Beeckesteyn. Ik ben mijn overzicht kwijt. Bij Beeckesteyn heb ik daar flinke woede omdat mijn spanning eruit moet. Het is ook niet niks wat er is gebeurd in die week en nieuwe situaties vind ik erg spannend. De opstapelingen is voor mij te veel. De bewoner kan er niks aan doen dat ze dit gedrag heeft. En dat weet ik heel goed. Maar voor mezelf is dit super moeilijk, ben ik bang om fouten te maken en kan ik niet goed tegen kritiek of daar antwoord op geven. Bij Beeckesteyn heb ik samen met mijn begeleider even gebeld naar mijn werk, de situatie uitgelegd en mijn excuses aangeboden. Een paar dagen later bespreek ik met mijn jobcoach dat dit niet bij me past, te hoog gegrepen en ik graag dagbesteding wil gaan doen. Daarna ben ik een gesprek aangegaan met de werknemer van de afdeling en met vrijwilligerscoördinator. Ook hier heb ik spanning voor maar ik weet wat ik wil zeggen bij het gesprek. Dit is goed gegaan en ik vind het knap van mezelf dat ik dit zo heb opgelost. Daarna ben ik naar dagbesteding gegaan omdat ik dit vaker heb gedaan en ik het leuk vind om activiteiten te ondernemen.

Volgende keer vertel ik weer over een situatie hoe dat bij mij is gegaan. Ben je benieuwd wat ik volgende keer te vertellen heb? Houd mijn blog zeker in de gaten! 

Liefs, Nieke🌸