Terug naar overzicht

Het levensverhaal over Huize Weltevree - Hoofdstuk 9

Met knikkende knieën ga op een vrije ochtend het gebouw waar Leü-zorg zit binnen. Naïef (wat ik toen nog was) loop in naar de balie. 'Dag mevrouw', groet ik. 'Mag ik u wat vragen?' De vrouw achter de balie heeft blijkbaar een ochtendhumeur, en zegt kattig 'Heeft u wel een nummer getrokken?' Kattig wijst ze naar het apparaat waar mensen inderdaad een nummer kunnen kiezen op het digitale bord. Ernaast staat welk nummer aan de beurt is. Daar had ik overheen gekeken. Ik zie nu ook pas dat er mensen zitten te wachten! Sommige mensen kijken geërgerd naar mij.

'Oh sorry', verontschuldig ik me. En ik trek een nummer uit het apparaat. Ondertussen ga ik zitten. Een vrouw naast mij is wel aardig. Ze zegt: 'Als je wilt kun je daar koffie pakken, dan duurt het wachten niet zo lang.' Oké, denk ik. 'Dank u wel', is mijn antwoord.

Als ik bijna de koffie op heb ben ik eindelijk aan de beurt. Ik heb in mijn hele leven nog nooit gesolliciteerd. Toch ben ik pas 50 geworden. Annelies is een stuk jonger. Annelies is nog maar 30. 'Dag mevrouw', groet ik. 'Ik kom solliciteren naar een baan als thuishulp!' Verbaasd kijkt de vrouw mij aan. Wat heb ik nu weer fout gedaan, denk ik.

De vrouw lijkt nu wat vriendelijker te worden. Ze kijkt mij aan. En draait een computerscherm naar mij toe. 'Ziet u deze site? Daar kunt u op solliciteren. Wij leven in 2019. Alles gaat digitaal tegenwoordig. Hebt u geen computer?' Ik schrik me rot. Ik heb inderdaad nog nooit wat op de computer gedaan. Annelies wel. Nu heeft ze vast de baan eerder dan ik. Maar wie niet sterk is moet slim zijn. Ik weet me er uit te redden. 'Sorry mevrouw', verontschuldig ik me. 'Ik heb mijn leesbril niet bij me. Kunt u voor mij meekijken?' De vrouw achter de balie heeft waarschijnlijk door dat ik niet veel gewend ben. 'Weet je wat,' zegt ze, 'wij gaan even naar dit kamertje en doen daar de sollicitatie.' Het zijn gemakkelijke vragen, vind ik. Ze vragen of je kunt stof zuigen, dweilen en zo. Ook moet je eigen vervoer hebben. Dit wordt een beetje een probleem, maar dat laat ik niet merken. En je moet met mensen om kunnen gaan.

'Hebt u wel een mobiele telefoon?' vraagt de vrouw nu aan mij. 'Tuurlijk'. Die heb ik al jaren. 'Dan zijn we nu klaar, morgen krijgt je een appje of je bent aangenomen. Ik mag wel je zeggen hè?' 0ok dat vind ik prima. De vrouw stelt zich eindelijk aan mij voor. 'Ik ben Truus. Mag ik je zeggen dat je aardig op leeftijd bent om nu nog aan een baan te beginnen?' Bijna vertel ik Truus van de weddenschap. Maar dat kan ik natuurlijk niet maken. Ik vertel haar dat ik al een baan heb, maar er graag wat bij wil doen. Dat vind ik een nobel plan. Er wonen in deze buurt heel wat hulpbehoevende ouderen. 'Die kunnen wel een steuntje in de rug gebruiken', zegt Truus nu. Blij ga ik weer naar huis. Zal Annelies al hebben gesolliciteerd?

Als ik ons nieuwe huis binnen ga (zo noem ik het nog steeds) zijn Annelies en Christa in de keuken bezig. 'Hallo', groet ik opgewekt. 'Zijn jullie iets lekkers aan het maken?' 'We gaan een cake bakken voor bij de koffie', zegt Christa. 'Waar was jij? Dan had je mee kunnen helpen.' Voor het eerst erger ik me aan Christa. Waarom wil ze altijd weten waar Annelies en ik zijn? Dat moeten wij toch zelf weten. Maar ik wil geen ruzie, zo ben ik nu eenmaal dus ik vertel aan Christa wat ik heb gedaan.

Verontwaardigd kijkt Annelies mij aan. 'Heb je nu al gesolliciteerd...? Dat moet met de computer hoor en jij hebt geen eigen laptop.' 'Weet ik. Ik ben bij het gebouw zelf geweest en morgen appt Truus de balie medewerkster mij of ik de baan heb.'

Annelies is geschrokken, dat had ze niet achter Anja gezocht. Nu moet ze vanavond maar even achter haar laptop duiken en ook solliciteren.

Sophia

Ik ben 'Sophia'. Ik wil graag anoniem blijven. Ik schrijf verhalen over Huize Weltevree. Deze verhalen zijn verzonnen en ook de namen en de personages zijn verzonnen.

Lees hier mijn andere verhalen