Rob ‘Iedereen Doet Mee’ is voor mij een heel bijzonder project. Dat zit hem vooral in het contact met de cliënten. Dat contact is fijn. Het gaat zeker niet vanzelf. Ik merk dat de communicatie soms lastig is. Het kostte me, zeker in het begin, veel energie. Ik moet in de gesprekken goed opletten, goed luisteren. Ik mag niks missen. Ik moet ook m’n woordgebruik aanpassen merk ik, en m’n tempo. Maar als het gesprek loopt, dan is het ook goed en vaak erg leuk. 

Ik merk nu pas dat ik in mijn eigen leven echt in een bubbel leef. De mensen waar ik mee werk, mijn familie, vrienden en kennissen, lijken op elkaar. We zijn goed opgeleid, hebben mooi werk, leven prettig, sporten, zijn gezond, hebben een redelijke kijk op de wereld en hebben genoeg middelen. Ik kom in mijn dagelijkse leven vrijwel geen mensen tegen met een beperking. Eigenlijk heel raar. Hoe kan dat nou? Daar ben ik nu wel achter: we hebben dat met z’n allen zo georganiseerd. Het is onze keuze. We hebben een hele grote groep mensen netjes ondergebracht, veilig en goed verzorgd, gesorteerd op leeftijd, geslacht en de beperking, met als gevolg dat we daar als maatschappij geen last van hoeven te hebben. We hoeven ze niet te zien. We hoeven ze niet tegen te komen. Ons geweten is schoon. Ik zie nu dat dat wreed is en dat we deze mensen én onze maatschappij te kort doen. De oorzaak ligt zeker niet bij hen, niet bij de begeleiders, niet bij de instellingen, maar wij doen dat. Wil je echte participatie, dat zullen we ruimte moeten maken en deze mensen moeten toelaten in ons dagelijks leven, in ons werk, in onze straat, in onze clubs en verenigingen. En waarom niet?

Vera Als mensen nu aan me vragen: ‘Hoe gaat het met je project?’  Dan zeg ik meestal dat het goed gaat, dat het erg zoeken is, of was, dat we iets van richting krijgen, dat het me raakt.  Waarom raakt het me? Omdat ik geen idee had van het leven van iemand met een beperking. Nog steeds niet echt natuurlijk, maar ik snap nu hoe moeilijk gewone dagelijkse dingen kunnen zijn waar ik zelf geen seconde over nadenk. En hoe ingrijpend dat is voor je hele leven. Het grootste inzicht is denk ik dat niet de mensen met een beperking een probleem hebben, maar de samenleving. Die is niet open en toegankelijk (genoeg) voor mensen met een beperking. De term sociale participatie is een beleidsterm, bedacht door mensen die iets vinden van hoe de wereld zou moeten zijn. Ik had in het begin van het project last van het gevoel dat we dit vraagstuk moeten oplossen... dat is natuurlijk onmogelijk. Wij kunnen iets verbeelden, iets inzichtelijk maken, een gevoel laag aanboren. Daar zijn we naar onderweg.  We gunnen het alle mensen om over een eerste angst/afkeer/onwetendheid/schaamte heen te stappen en elkaar te zien. Niemand is echt eng uiteindelijk en we willen allemaal contact.