Krasjes zichtbaar maken: verhaal van projectcoach Sandra
Coach, ik ben voor het eerst een coach. Heel anders dan mijn normale werk bij Art Partner. Daar ben ik onderdeel van het creatieve team. Ben ik meer inhoudelijk betrokken, en manage ik het project en proces. Die leidende rol voor het creatieve team moet ik nu loslaten. En dat maakt dat coachschap voor mij echt anders.
Een van de opdrachtgevers binnen het project is Aveleijn, een zorginstelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Vanuit Art Partner hebben we eerder met hen gewerkt. De andere partijen zijn LFB Landelijk, Stichting Prokkel en Gemeente Enschede. Ze kennen elkaar, maar dit is de eerste keer dat ze de handen ineenslaan om gezamenlijk aan een vraagstuk te werken.
Samen onderzoeken we hoe mensen met een verstandelijke beperking gelijkwaardig kunnen participeren binnen de gemeente Enschede. Met als doel hun levenskwaliteit te verbeteren. We kijken met name naar hoe kunstenaars en creatieve professionals zowel de zorgprofessionals als betrokken ambtenaren kunnen helpen om op een vrijere manier naar de participatiebehoeften te kijken van mensen met een verstandelijke beperking.
Dat participeren kan voor iedereen anders zijn, omdat de achtergrond van elke deelnemer anders is en de verschillen in verstandelijke beperking heel groot.
Tijdens het project zullen – voor zover ook maar enigszins mogelijk – bij elke stap mensen met een verstandelijke beperking en ambtenaren, zorgprofessionals en andere belanghebbenden aansluiten. Om te ervaren wat inclusief werken daadwerkelijk is en inhoudt.
Voor mij is het heel leerzaam om alles van afstand te bekijken. Naar het grote geheel te kijken. Lastig hoor. Ik sta af en toe te popelen om in te grijpen. Dan denk ik: ‘ik zou het anders doen’. Maar dat is mijn onrust, en niet die van de opdrachtgevers. Die rol van coach vergt dan ook van mij iets dat ik normaal van opdrachtgevers vraag: geef ons de ruimte, heb vertrouwen.
Slim ook dat ik als coach maar een beperkt aantal uren heb gekregen vanuit Project IDOLS. Mijn coachtijd is beperkt. Ik moet leren mijn momenten te kiezen. Weten wanneer ik wat moet zeggen en hoe. En ik moet het laten gebeuren. Tijdens het project mag het immers schuren, misschien moet het wel schuren. Omdat het werken met verschillende opdrachtgevers nieuw is. Wanneer ik als coach te snel reageer, kunnen we die eventuele krasjes niet zichtbaar maken. En die willen we juist ook naar boven krijgen.
Het opstarten van het project viel tegen. Met name doordat erbij zoveel partijen betrokken zijn. Vier aan opdrachtgeverszijde, drie bij het creatieve consortium; het bleek echt een klus. En ja, het duurde wat lang om iedereen op stoom te krijgen. Meer verschillende partijen aan tafel, heel anders. Dat is echt frustrerend, al die agenda’s. Maar als je ziet welke mooie energie er dan vrijkomt.
Niet iedereen is trouwens even happy nog met de projectvraag, de creatieve vraag van waaruit we samenwerken. Die gaan we niet veranderen, maar wel terugpakken en preciezer formuleren. Opdat die vraag echt van iedereen wordt.
Belangrijk is dat we met z’n allen niet direct in oplossingen moeten gaan denken. Je kunt te gemakkelijk in die groef vallen. Dat is nog niet gebeurd, omdat iedereen zich realiseert hoe complex de vraag is.
Het zou al mooi zijn als we er in slagen het onzichtbare zichtbaar te maken. Dat we de algemene problematiek achter de vraag kunnen visualiseren, ervaarbaar kunnen maken. Om bij alle betrokkenen een verlangen op te wekken om aan de slag te gaan.
Volg ons project met foto’s en video’s.
Idols project 'Iedereen doet mee'
Een groep kunstenaars onderzoekt in een project bij Aveleijn in Enschede of en hoe mensen met een verstandelijke beperking mee kunnen doen in de maatschappij. Ze organiseren verschillende activiteiten waarbij ze in gesprek gaan met mensen met en zonder beperking. De verhalen en ervaringen die ze op verschillende momenten in het project delen vind je hier terug.